Zondag 2 oktober 2005

Ik weet nu trouwens ook waarom ik een man zonder kinderen wil. Het was altijd nog een beetje een twijfelgevalletje. Zo één waarvan ik dacht: Ja maar, een man met kinderen snapt tenminste dat het aan tafel soms gewoon een zooitje is. En niet onbelangrijk, dat etenstijd zo rond de klok van zessen ligt. Dat er af en toe iets niet door kan gaan omdat er een kind met hoge koorts in bed ligt. Of een belangrijk evenement, zoals afzwemmen, heeft.
Toen mailde een man mij het volgende: ‘Ik ben ooit, bewust, de oorzaak geweest van het verdriet dat jij beschrijft. Wellicht is er één verschil, ik ben bij de moeder van mijn kinderen weggegaan, nooit bij mijn kinderen. De pijn is er, voor zover ik mag beoordelen, niet minder om geweest.’
Het gaat mij niet om het feit of de man dader of slachtoffer is. Ik ben ook bij mannen weggegaan die daar verdriet om hadden. Relaties gaan stuk, liefde gaat voorbij. Maar relaties mét kinderen die eindigen, zijn van een heel andere orde. Ze eindigen namelijk niet.
De liefde wordt slechts vervangen door verdriet of boosheid. Waarlijk emotieloos tegenover de vader of moeder van je kinderen staan, daar kan rustig een heel mensenleven overheen gaan. En zelfs zij, die menen ‘goede vrienden’ te zijn geworden, hebben maar dit nodig om de vriendschap in exenverwijt te laten omslaan.
Maar het gaat mij vooral om die kinderen. Ik heb genoeg aan het echtscheidingsleed van die van mijzelf en van mijzelf. Dat mag misschien dramatisch klinken: ik heb het definitieve aantal echtscheidingen mét kinderen bereikt wat een mens in één leven kan verdragen. Wat ík kan verdragen dan.
Mooiste moment van de dag: Er heeft zich bij ons gezinsuitbreiding plaatsgevonden vandaag. En wel in de vorm van twee vissen: Swimmy Oranje en Zwabberstaartje Zilvervis. Zo het geen man en vrouw zijn, dan hopen mijn jongens dat in ieder geval één van de twee een reeds zwangere vrouw blijkt te zijn, het liefste allebei. Dat vaders in het tuincentrum is achtergebleven en het kroost vaderloos opgroeit, dat zij dan maar zo. ‘Vissen hebben toch geen hersens en bovendien ons.’