Donderdag 29 september 2005

Een één na laatste dag van de maand, een één na laatste versie. Gegoochel met de feiten, deel 6. De laatste pagina van de bouquetreeks-versie van een waargebeurde liefdesgeschiedenis.

Terwijl Sam voor de toilettafel, in de luxe suite van het Carltonhotel haar lippen zat te stiften, zag ze Jasid met enkel een handdoek om zijn slanke heupen geslagen, de badkamer uit komen. Vanaf zijn donkere, glad naar achteren gestreken, vochtige krullen, drupten druppels op zijn gebronsde, naakte huid. Haar adem stokte bij het aanschouwen van zijn grote, atletische gebouwde verschijning. Ze hield de lippenstift stil tegen haar licht van elkaar geweken, volle lippen. Haar hartslag versnelde, een lichte tinteling verspreidde zich over haar lichaam en concentreerde zich rond de binnenkant van haar dijen. Ze ademde diep in, in de hoop enigszins tot rust te komen.
Langzaam, maar met zekere passen, liep hij naar haar toe. Zelfs nu ze haar hoogste hakken aan had, torende Jasid minstens twintig centimeter boven haar uit.
‘Laat die lippenstift maar even zitten,’ fluisterde zijn stem hees in haar lange, slanke hals terwijl hij de sierlijke speld, waarmee ze haar blonde haren nonchalant had opgestoken, losmaakte.
‘Maar we moeten naar beneden,’ protesteerde Sam zacht. ‘Ze verwachten ons over tien minuten aan het banket. Wij zijn de eregasten van de avond.’
Jasid’s sensuele lippen streelden haar blote schouders. Met zijn tanden pakte hij voorzichtig het linkerspaghettibandje van haar ivoorkleurige, zijden onderjurkje. Tergend langzaam schoof hij het eraf. Vervolgens het bandje aan de andere kant. De zachte stof gleed als water, licht ruisend, van haar lichaam. Bruusk draaide hij haar om. In de beweging gleed zijn handdoek op de grond. Hun naakte lichamen raakten elkaar net niet maar ze kon zijn warmte voelen.
‘Ze wachten nog maar even, ik heb zo lang op jou gewacht.’ Er klonk een rauw verlangen in zijn stem.
Sam sloeg haar oogleden neer. Als ze eraan dacht dat ze hem bijna voorgoed kwijt was geraakt. Een traan welde op. Zijn duim volgde het spoor over haar wang. ‘Het is al goed Samantha, ik laat je nooit meer gaan, je raakt mij nooit meer kwijt.’ Ze wist dat het waar was. Ze waren voor elkaar geschapen.
Ze kon zich nog, als de dag van gisteren, herinneren hoe hij langs het tafeltje van het stijlvolle, pas geopende restaurant was gelopen, waar zij met haar nicht had zitten lunchen. Net op het moment dat Lucy wéér moest beginnen over het feit dat Sam geen man had. En hoe dat toch mogelijk was? Jasid was stil blijven staan. Met zijn zeegroene ogen had hij Sam intens aangekeken, Lucy negerend. ‘Omdat ze bij mij hoort.’
Op haar linnen servet, alsof het een bierviltje was geweest, had hij een e-mailadres geschreven: jehoortbijmij@gmail.com. Sam wist niet hoe ze aan de obers van de chique gelegenheid had moeten uitleggen dat er iets op haar servet stond geschreven. Ze schaamde zich ervoor daarom had ze hem in haar tas gestopt.
Thuis had ze de fout gemaakt, woedend over zijn arrogantie, hem een e-mail te sturen met alleen de woorden: Helemaal niet! Er niet over nagedacht dat ze door haar naam weg te geven, alles over zichzelf vrijgaf. Nu was ze er dankbaar voor dat ze zo impulsief was geweest.
Jasid trok Sam tegen zich aan. Ze voelde de innerlijke gloed van haar opvlammende begeerte toenemen. Hij tilde haar op en droeg haar naar het grote hemelbed. Er straalde liefde en verlangen uit zijn ogen toen hij haar teder op het koele laken vlijde. Naakt, in al zijn opgerichte, woest aantrekkelijke mannelijkheid stond hij voor haar. ‘Kunnen ze nog even wachten, Sam?’ vroeg hij enigszins plagend maar schor van opwinding.
Samantha knikte ademloos. Gekweld door de zoete marteling van het gloeiende wezen van haar vrouwelijkheid. Al gingen ze nooit meer naar beneden. Zo lang Jasid bij haar was, was ze gelukkig. ‘Ja,’ was het enige dat ze kon uitbrengen. In dat korte woordje klonk ál haar liefde en verlangen. Ze hoorde bij hem. Hoe had ze ooit anders kunnen denken.