Dinsdag 27 september 2005

Als ik er uiteindelijk niet zo verdrietig van was geworden, zou het natuurlijk megageestig geweest zijn dat ik uit het aanbod mannen dat mij via mijn blog benaderd heeft, net die ene heb gekozen die een bak Zen-zijn over mij heeft uitgestort waar je u tegen zegt.
Toch weer een te hooggespannen verwachting? Niet ten aanzien van de man an sich en niet ten aanzien van een avondje blind daten. Maar ten aanzien van hoe het zou zijn als je een ‘meester’ zou ontmoeten.
Ik verlang stiekem natuurlijk ook nog steeds naar zo’n ultieme wijze op mijn pad. Hé, dat staat in al die boeken die ik heb gelezen geschreven, het zal toch niet allemaal niet waar zijn? Dat hoeft helemaal niet leuk te zijn, sommige verlichten hakken rustig je vinger af om bij jou een doorbraak te forceren. Nou, dat risico ben ik altijd bereid geweest voor lief te nemen.
Sommige verlichten vertellen dat hún grootste leermeesters een hond, een dief en een kind waren. Ook daar heb ik voor opengestaan en bepaalde inzichten - geen verlichting - zijn wel degelijk tot mij gekomen door de ‘gewone’ man, om maar niet te spreken van alles wat ik van mijn jongens leer.
Maar goed de blind date dus. Hij biechtte gelijk op dat hij niet voldeed aan punt drie, enorm van de Zen was en verlicht bovendien. Ik denk: Te gek, dat wil ik ook, nog steeds en ha, een meester.
Tijdens ons samenzijn vond ik het helemaal goed, alles wat hij te zeggen had. Hij vertelde niets nieuws, niets doorbraakforcerends maar ik vond het interessant om iemand nou eens zulke dingen hardop te horen zeggen en daarnaast ook dingen waar ik van dacht, nou, jij kunt nog wel iets lichter, eigenwijs als ik ben, maar de tijd zal het je leren. Begrijp me niet verkeerd, ik zeik hem niet af, dit gaat over mij. Het is een volledig integer mens en alles kwam, daar twijfel ik niet aan, uit een waarachtig hart. Maar niets nieuws dus in mijn optiek. En… het ging wel allemaal voorbij aan míjn waarheid. Aan alles wat ik inmiddels geleerd of ingezien had over mijzelf, de mens, de mensheid, waarom niet. Het was weer: Volg je eigen weg, maar DIT is HET pad, sla linksaf.
Voor mijn gevoel dan. Maar goed, onderzoekt alles waar je weerstand tegen voelt etc. is écht nog niet uit mijn systeem, dus ik was best bereid te luisteren en er serieus over na te denken. Echt, hij ging naar huis, ik dacht: met mijn neus in de boter. Niet hij is het, maar wat een oprechte avond. Ik heb het getroffen.
What went wrong? Waarom ben ik nu zo verdrietig. Is dit een halve doorbraak? Wel nee. De volgende dag begon het e-mailen. Hij schreef: Hoop dat je het wel een beetje leuke avond vond. Ik schreef terug: Wat een stomme opmerking, had je de indruk dat ik de avond alleen maar wist uit te zitten omdat mijn verwachtingen zo laag gespannen waren? Een avond van tien uur, eindigend in mijn huis met een kus bovendien.
Toen begon het sparren voor mijn gevoel, met grote woorden. ‘Doe niet zulke negatieve aannames over mij en haal jezelf niet naar beneden.’
Er volgden nog zeven e-mails en ik dacht: Nu zit ik Godverdomme weer zo’n boek te lezen dat mij verteld dat ik niet van mijzelf houd, dat ik één en al blinde vlek ben, dat ik het zelfinzicht van een poffertje heb, met tien muren om mij heen bovendien. Zo formuleerde hij het niet en er stonden genoeg mooie woorden en mea culpa’s tussen maar zo voelt de grote strekking van al het geschrevene: Je bent een bijzondere vrouw maar… het kan veel beter.
Dat ik het zo voel zegt natuurlijk alles over mij en niets over hem maar nu denk ik: Ben ik dan geen ene fuck opgeschoten? En ik ben teleurgesteld over het maar van de meester. Ik had van alles - op zijn minst dat ik mij er aan kon laven en zo blijkt dat dit al weer teveel was - verwacht, maar geen maar. Mijn yogalerares zei ooit eens tegen mij: ‘Van slechte meesters kun je ook leren.’ Het zou gemakkelijk zijn als ik hem af kon doen als slechte meester maar gezien mijn staat van continu streng zelfonderzoek mag ik van mijzelf nooit zoiets bij een ander neerleggen. Was hij een meester of ben ik blind? Was het een test of een teken van het Universum. Daar gaan we weer. Ik ben er nog niet uit. Ik weet alleen dat ik er zeer verdrietig door geworden ben.
Mooiste moment van de dag: 0.50 uur, dit stuk is af. Vind ik dat ik bij mijzelf gebleven ben? Hem niet heb zwart gemaakt? Want dat is mijn bedoeling niet. O, waarom toch altijd die eeuwige twijfel aan mijn eigen integriteit? Waarom kan ik ook gewoon niet eens lekker formuleren wat er niet goed is aan een ander? En het daar dan bij laten. Ach, ik weet ook wel waarom en ik weet ook dat het niets te maken heeft met een minderwaardigheidscomplex.
P.s. 2.03 uur. Godver, kut. Ik heb niet juist kunnen formuleren wat ik wilde zeggen.